Το φασκόμηλο, ένα πολυεθνικό βότανο

Το φασκόμηλο είναι πολυετές θαμνώδες φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα. Χρησιμοποιείται εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Η αρχαιότερη αναφορά στη χρήση του αποτελεί η απεικόνισή του σε τοιχογραφία στην Κνωσό. Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν ως πολυφάρμακο και έχει εκθειαστεί από τον Διοσκουρίδη, τον Γαληνό, τον Αέτιο και τον Ιπποκράτη. Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν ως διουρητικό, ως τοπικό αναισθητικό αλλά και ως οδοντόπαστα καθώς θεωρούσαν ότι βελτιώνει την μνήμη και τη λειτουργία του εγκεφάλου. Τον μεσαίωνα το αποκαλούσαν salvatrix (σωτήρας) και αποτελούσε ένα από τα 5 συστατικά του φαρμάκου για την πανώλη.

Οι Άραβες πίστευαν ότι μπορούσε να θεραπεύσει τα πάντα. Χαρακτηριστικά έλεγαν ''πως μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος που έχει στον κήπο του φασκόμηλο;'' Οι Λατίνοι το θεωρούσαν το ιερό φυτό της αθανασίας και το χρησιμοποιούσαν σε τελετές. Οι Γάλλοι το ονομάζουν «ελληνικό τσάι» και το χρησιμοποιούν – όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι – τόσο στη μαγειρική, όσο και για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Οι Κινέζοι το αποκαλούν «ελληνικό βραστάρι» και το θεωρούν καλύτερο από το τσάι. Ένα παλιό αγγλικό ρητό λέει ότι ‘’όποιος δεν θέλει να πεθάνει να τρώει φασκόμηλο το Μάη’’. Ο Καρλομάγνος βοήθησε σημαντικά στη διάδοσή του, ενώ ο γιος του συμπεριέλαβε το φασκόμηλο σε ένα διάταγμα στο οποίο αναφέρονται τα φυτά που έπρεπε να καλλιεργούνται στα βασιλικά κτήματα. Αυτό δείχνει την ιστορική αλλά και θεραπευτική αξία του βοτάνου